ادما
میگذرن و میگذرن و میگذرن
و من
هر روز بی نور تر ، خاموش تر و کم رنگ تر
ادما
میان و میرن و میرن
اما من
توی این سرمای پاییز
تنهای تنهام
من چراغ تنها ی کوچه ی تنهایی
با خلوتی شب
با چراغ نورانی دلم
با تو
ای عزیزم
حرف میزنم چه صادقانه
من چراغ تنهای شبم
با ادمای رهگذر این کوچه
از خودم
عاشقانه دوستش دارم
عاشقانه
بی بهانه
با بال های پروازم 
به سمت سرزمین عشق
بال میزنم
عاشقانه
و باز هم بی بهانه
دوست دارم این رویای شیرین را
که بهش می گویند
عشق
عشق ، چه شیرین
چه جاودان
چه اسم نابی
عاشقان عشق
چه دیر میابند عشق را
در سرزمین عشق
جاوادنه
بی بهانه
عاشقانه
بی گلایه
دوستت دارم ای عشق من
از خودم
تبادل لینک هوشمند